068. Tam, gdzie śpiewają drzewa

 Tytuł: Tam, gdzie śpiewają drzewa

Tytuł oryginału: Donde los árboles cantan

Autor: Laura Gallego

Tłumacz: Karolina Jaszecka

Ilość: 400 stron
Wydawnictwo: Dreams

Las to miejsce, które może nie tylko sprawiać wrażenie przyjaznego domu dla zwierząt i roślin tam żyjących, ale również powodować dreszcze na plecach u osób spacerujących jego ścieżkami. Kiedy słyszysz szelest za sobą, mimowolnie wzdrygasz się ze strachu lub zaczynasz odczuwać niepokój. Drzewa kołyszą się w rytm niesłyszalnej dla Ciebie melodii, a Ty masz wrażenie, że jesteś niepożądanym gościem. Wycofujesz się na palcach i odczuwasz ulgę, że opuszczasz to miejsce, ale nawet nie zdajesz sobie sprawy, gdzie mógłbyś się znaleźć, gdybyś poszedł dalej. Może doszedłbyś nawet tam, gdzie śpiewają drzewa.

Książka Laury Gallego opowiada o Vianie, córce księcia z Rocagris, której jedynym marzeniem jest wyjście za mąż. Przyjemną atmosferę i przygotowania do ślubu przerywa wieść o nadejściu barbarzyńców. Mężczyźni wyruszają na wojnę, pozostawiając kobiety i służbę w królestwie, a kiedy większość z nich ginie w walce, Viana i pozostali przy życiu rebelianci postanawiają odbić królestwo Nortii z rąk okrutnego króla Haraka. 

 Tam, gdzie śpiewają drzewa to książka z gatunku fantasy dla młodszych czytelników. Czytałam kilka zachwalających recenzji na jej temat i wprost nie mogłam się doczekać, aż w końcu uda mi się ją przeczytać. Moje oczekiwania i entuzjazm już przerwały pierwsze rozdziały. Czy im dalej w las, tym więcej drzew? Przekonajcie się.

Zacznijmy od tego, że Viana, główna bohaterka, jest najbardziej irytującą postacią, z jaką się spotkałam przez ostatnie kilka lat. Niestraszna mi Bella ze Zmierzchu czy Aria z Przez burzę ognia - one wydają się wręcz sympatyczne! Uderzyła mnie płytkość i ogromna naiwność Viany: czułam się, jakbym dostała w twarz. Nie sądziłam, że można być tak egoistyczną, samolubną, bez żadnych uczuć i empatii istotą. Przykład? Jej narzeczony wyjeżdża na wojnę. O co martwi się Viana? Że ślubu nie będzie.

Książka jest napisana prostym, lekkim językiem, chociaż miałam wrażenie, że to z uwagi na to, że historia kierowana jest raczej do młodszych odbiorców. Właśnie dlatego też odbierałam Tam, gdzie śpiewają drzewa za infantylną, pełną zbędnych przemyśleń bohaterki powieścią, która dłużyła mi się z każdą przeczytaną stroną. Nie wczułam się w fabułę, obojętne mi były losy postaci, a wręcz życzyłam im szybkiej śmierci. To wszystko złożyło się na to, że nie podobała mi się książka i mam nadzieję, że szybko o niej zapomnę.

Laura Gallego nie trafiła do mnie jako autorka i jestem pewna, że nie będę już marnować czasu na jej twórczość. Poza piękną okładką, cudownym wydaniem i ciekawym zakończeniem, nie znalazłam w Tam, gdzie śpiewają drzewa nic, co mogłoby mnie przekonać do wyższej oceny. Spodziewałam się dobrej fantastyki, a otrzymałam dziecinną historię z dziecinną bohaterką i dziecinnym językiem. Macie młodsze rodzeństwo? Śmiało, polećcie im. Dla mnie niestety już jest za późno.

Książka bierze udział w wyzwaniach:

Czytam Opasłe Tomiska