Najlepsza siódemka! #2

Witajcie, kochani!

Z początku Najlepsza Siódemka miała pojawiać się jedynie raz w miesiącu, ale od siódmego września w mojej głowie pojawiło się milion kolejnych pomysłów na ten cykl, więc uznałam, że rozszerzę to do każdego dnia miesiąca, który kończy się liczbą siedem. Dajcie znać, czy wolicie to w takiej zmienionej formie, trzy razy w miesiącu, czy jednak powinnam zostać przy początkowym jednym. 

Nie przedłużając: dzisiaj zapraszam Was do zapoznania się z bohaterami, którzy skradli moje serce i roztrzaskali je na kawałki, gdy do mojej świadomości dotarło, że nie istnieją w rzeczywistości. Kolejność całkowicie przypadkowa (poza numerem jeden).

Numer Siedem

Aaron Warner

Od początku wiedziałam, że jest idealny, jeszcze zanim opisała go Julia. Jego wygląd i postać drania na jaką się kreował, przypominała mi innego blondyna (który, notabene, znalazł się na pierwszym miejscu w tym rankingu), a jeśli dołożyć do tego bezwzględność, chłodną kalkulację, niesamowite szkolenie, wydarzenia z trzeciej części oraz to, jak działał na główną bohaterkę, to nic, tylko go wielbić na wieki.

Numer Sześć

Dymitr Belikow

Akademia Wampirów to moja słabość nie tylko ze względu na silną główną bohaterkę, ale przede wszystkim na Dymitra Belikowa. On perfekcję ma wręcz wypisaną na czole. Z początku było to tylko zauroczenie, ale to, co działo się po Pocałunku cienia, podróż Rose, on i... Nie chcę nikomu spojlerować, więc ograniczę się jedynie do tego, ale uwierzcie mi na słowo, tak niesamowitego, opanowanego, wyszkolonego, pociągającego, zapierającego dech w piersiach - dobra, ja tak mogę bez końca - bohatera każda chciałaby poślubić.

Numer Pięć

James Carstairs

Mechaniczny Anioł zapoczątkował moją przygodę z Cassandrą Clare i z jednej strony żałuję, że to nie było jednak Miasto kości, ale z drugiej: im szybciej poznałam mojego przyszłego męża, Jamesa, tym lepiej. To właśnie on, nie wygadany Will, ujął mnie jak nikt inny. Każda scena z nim sprawiała, że na mojej twarzy pojawiał się uśmiech, a serce przyspieszało swój rytm. Jego wrażliwość, ale też wewnętrzna siła powodowały, że pragnęłam narysować jego portret (chociaż jestem beztalenciem artystycznym) i obkleić serduszkami.

Numer Cztery

Miles Halter

Mój ukochany, najwspanialszy, inteligentny, wrażliwy, nieco zagubiony, ale wciąż zabójczo uroczy Miles Halter z Szukając Alaski. Ideał chłopaka, ideał przyjaciela, ideał kumpla, ideał pocieszyciela i ideał człowieka. Tak, czasami zachowywał się jak ciepła klucha, ale to mnie jeszcze bardziej rozczulało w nim i nawet nie pamiętam kiedy, ale przepadłam w nim, w Alasce i w całej książce.

Numer Trzy

Abel Tannatek

Mogę na palcach jednej ręki policzyć książki, przy których płakałam. Teraz żadna, poza Baśniarzem nie przychodzi mi do głowy, bo to właśnie powieść Antonii Michaelis sprawiła, że poczułam całą paletę emocji, a Abel Tannatek, że inaczej patrzyłam na zjawisko wybaczania. To on wyzwolił wodospad łez i sprawił, że z czerwoną twarzą powitałam gości i swoje szesnaste urodziny. Z jednej strony nienawidzę tego, co zrobił ze mną Abel, ale z drugiej dobrze wiem, że gdybym miała jeszcze raz podjąć decyzję, nie wahałabym się i przeczytała Baśniarza jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze. I wciąż płakałabym na ostatnich stronach.

Numer Dwa

Sonny Lofthus

Na Sonny'ego z Syna zdecydowałam się całkowicie spontanicznie, bo to nie jest do końca bohater, którego chciałabym poślubić, ale mimo to miękną mi kolana na samą myśl o nim. Intryguje mnie jak każda postać z dziwną lub niebezpieczną przeszłością, jego wyrachowanie, bezwzględność, połączenie normalnego chłopaka, geniusza i szaleńca - czysta perfekcja.

Numer Jeden

Draco Malfoy

No, przyznajcie się, kto zgadł pierwsze miejsce? I zanim pojawi się lawina hejtów, oskarżeń i sceptycznych komentarzy, które będą zapraszać mnie na pobyt w szpitalu psychiatrycznym, chcę Wam przekazać jedno: Draco Malfoy był, jest i zawsze będzie moim pierwszym chłopakiem, do którego zapałałam tak wielką miłością, jaką może zapałać dwunastolatka po przeczytaniu jednego fanfiction. Przyznaję ze wstydem, że nie zwróciłam na niego należytej uwagi w Harrym, bo prawda jest taka, że Rowling poświęciła mu za mało miejsca w swoich książkach, ale od czego są teksty fanów? Od czego są opowiadania na stronach internetowych? Moja blogowa przygoda rozpoczęła się właśnie z nim, z Dramione, z moim OTP, do którego mam tak ogromny sentyment, że gdy ostatnio uświadomiłam sobie swój wiek, miałam ochotę rozpłakać się i wrócić do czasów, kiedy moim największym problemem było nie dodanie rozdziału na czas. I tak, zawsze idealizowałam Draco Malfoya, który w mniemaniu Rowling był rozpieszczonym, dumnym, tchórzliwym arystokratą i miał w sobie tylko troszkę więcej dobra niż Voldemort, ale co z tego? Kocham go całym sercem, duszą i każdą najmniejszą częścią ciała. A jak jeszcze dodamy do tego wygląd Toma Feltona, który wcielił się w niego w ekranizacji, to już mnie od niego nie oderwiecie.