075. Weronika postanawia umrzeć

Tytuł: Weronika postanawia umrzeć

Tytuł oryginału: Veronika decide morrer

Autor: Paulo Coelho

Tłumacz: Grażyna Misiorowska, Basia Stępień

Ilość: 224 strony

Wydawnictwo: Drzewo Babel

Samobójstwo to jeden z tematów, na które rzadko się rozmawia. Reporterzy i dziennikarze nagłaśniają te bardziej zaskakujące i wstrząsające przypadki zazwyczaj młodych ludzi, którzy odebrali sobie życie z wielu powodów, jak się czasami okazuje, zupełnie błahych. Kiedy słyszymy o nich w telewizyjnych wiadomościach albo czytamy artykuły w gazetach, trudno jest nam wyobrazić sobie, co to znaczy dla rodzin, przyjaciół, znajomych tej osoby. Zadajemy tysiące pytań, chcąc zrozumieć psychikę samobójcy, jego pobudki i wątpliwości - o czym myślał przed samym zdarzeniem? Co nim kierowało? Co chciał osiągnąć odbierając sobie życie? Jednocześnie zapewniamy samych siebie, że nigdy nie zrobilibyśmy czegoś tak idiotycznego, absurdalnego, wręcz śmiesznego w swej głupocie i z całych sił (czyli przez następne kilka godzin, w porywach do dni, od kiedy dowiedzieliśmy się o czyimś samobójstwie) staramy się żyć tak, by wykorzystywać każdą minutę swojego życia. Potem wracamy do zegarków, komputerów i pośpiechu, zapominając o śmierci i skupiając się na sobie. Weronika postanawia umrzeć również powinna najpierw zaszokować, następnie po skończonej lekturze gdzieś obijać się w naszych myślach, żeby na końcu utknąć na dolnej półce i zostać zapomnianą. Czy tak faktycznie było ze mną i tą bohaterką?

Nie do końca. Sam opis bardzo mnie zainteresował, szczególnie jedno zdanie z tyłu książki: Weronika postanawia umrzeć bez wyraźnego powodu, bez żalu i bez patosu. To dało mi nadzieję na króciutką, ciekawą powieść, która może jako historia nie zagości w mojej głowie na długo, ale tytuł zapamiętam do końca życia. Z jednej strony oczekiwałam czegoś normalnego; z drugiej obawiałam się pseudomądrych myśli Paulo Coelho, przed którymi już wielokrotnie mnie przestrzegano. Wypadło... dziwnie. Średnio. Nieprzeciętnie, ale też nieporywająco. Tak prosto i jednocześnie zawile. Dlaczego?

Początek wydał się obiecujący, bo polubiłam Weronikę pomimo jej niezbyt ciekawego podejścia do życia i świata. Brakowało jej zgorzknienia, pesymizmu, narzekania - była osobą, która nie miała wszystkiego, ale to, co posiadała, w zupełności jej wystarczało. Do czasu. Kolejne rozdziały zaczynały jednak żmudną wędrówkę przez przemyślenia autora, jego spostrzeżenia, myśli i nauki, może nie tyle nużące czytelnika, co zwyczajnie niepasujące do historii Weroniki. Sama bohaterka zmieniała się na przestrzeni tych nieco ponad dwustu stron w tak przewidujący sposób, że trudno było nie domyślić się, jak zachowa się w takiej i takiej sytuacji, a jej losy były zbyt nudne, by dało się przez nie przebrnąć. 

Na szczęście tutaj ratowały mnie opowieści drugoplanowych postaci, które były niesamowicie ciekawe i pozwoliły trochę odetchnąć od głównej bohaterki. Oczywiście nie twierdzę, że Weronika postanawia umrzeć jest książką pozbawioną akcji, bo już od początkowych rozdziałów wyczuwałam napięcie i wręcz z ekscytacją czekałam na zakończenie, jednak nie wszystko zadowoliło mnie do tego stopnia, bym mogła z czystym sumieniem powiedzieć, że była to bardzo dobra pozycja. A co było najgorsze?

Sentencje autora. Może jestem za bardzo wyczulona na takie rzeczy albo zwyczajnie nie trawię filozoficznych rozważań i mądrości, które, wygłaszane mentorskim tonem, sprawiają, że z irytacją przewracam oczami. Może mam w sobie coś z nieczułych istot, może za dużo nasłuchałam się o przyjaciołach jako cichych aniołach w dzieciństwie, może już z tego wyrosłam. Jakikolwiek jest tego powód, wiem, że chyba tylko groźba lub masochizm zmuszą mnie do sięgnięcia po kolejną książkę Paulo Coelho. Historia Weroniki była dobra, losy osób, które spotkała na swojej drodze jeszcze lepsze, ale ogrom cytatów i nauk w tej książce jest zbyt wielki, bym mogła wczuć się w powieść i czerpać z niej przyjemność. Jestem pewna, że nie zapomnę tej pozycji - głównie ze względu na tytuł i zakończenie - jednak porządnie się zastanowię przed przeczytaniem kolejnej tego autora. Nie mogę jej ani polecić ani odradzić - sami zdecydujcie, czy chcecie w to wchodzić. Ja dziękuję panu Coelho za niezwykłą wędrówkę i mam nadzieję, że jeśli zdecyduję się na drugą szansę, tym razem autor mnie nie zawiedzie.